Ik ben er geboren in 1941 op huisnr. 17 , op 13 jarige leeftijd verhuisd naar huisnr. 19bis. en in 1966 definitief vertrokken naar een andere gemeente. Ik kan dus wel stellen, dat mijn leven voor een groot deel daar in de Sopingiusstraat is bepaald. Voor mij dus reden te over om naar de reünie te gaan in de hoop daar mijn vroegere buurtvriendjes en -vriendinnetjes weer eens te zien.
Vergezeld van mijn vrouw betraden we die zondagmiddag het Museum van Zuilen, toch wel wat gespannen want wie zouden er zijn en waren ze nog allemaal te herkennen. Vluchtig even rondgekeken maar in eerste termijn geen bekende gezichten gezien. Daarom ons maar eerst aan Wim en zijn 2 gastvrouwen voorgesteld; en toen gebeurde het, een aantal bezoekers keken op bij het horen van mijn naam omdat er iets bekend in de oren klonk. Aarzelend stapten we naar een groepje geanimeerd pratende bezoekers toe die ons vol belangstelling aankeken. Mijn vrouw doorbrak het elkaar zwijgend aankijken en vroeg aan een gaste of zij toevallig Diny vd E. was. De vraag werd bevestigend beantwoord en toen werd ook mijn belangstelling gewekt want die naam die ik hoorde klonk toch wel erg bekend. Echter, ik kon de naam en de persoon niet aan elkaar koppelen totdat zij eerst vragend, toen lachend en uiteindelijk opgelucht vroeg: “ben jij dan soms Tom Eitjes “. Een bevrijdende lach brak zowel bij mij als bij meer aanwezigen door bij dit feest van de herkenning.
Geanimeerde gesprekken volgden, soms onderbroken door nieuwkomers die onderzoekend werden aangekeken in de hoop een bekende te zien. Als dat zo was dan werd de nieuwe bekende direkt in de gesprekken betrokken want uiteindelijk gingen die gesprekken alleen maar over vroeger en daarvoor waren we toch naar de reünie gekomen.
Het kringetje buurtvriendjes en -vriendinnetjes bleef helaas maar klein; de hoop om nog meer oude bekenden bleef onvervuld en gaandeweg de gesprekken bleek waarom, de tijd had niet stil gestaan en gezondheid is ook maar een betrekkelijk iets.
Om de vreugde nog meer te verhogen had Wim een diapresentatie voor ons in petto die het feest der herkenning nog meer vergrootte. Onder het genot van een glaasje vloog de tijd en werd er stilletjesaan afscheid genomen. Uitwisseling van mailadres, telefoonnummer of anders werd tot slot gevolgd door een omhelzing of stevige handdruk met de belofte om snel contact met elkaar op te nemen.
Wim, het was een feestelijke, nostalgische middag die ons nog lang zal heugen. Dank voor de geweldige organisatie, dank voor de gastvrijheid die door jou en de beide gastvrouwen werd geboden. Wat mij betreft, zoiets mag best een vervolg hebben.
Tom Eitjes
