Als je in 1939 genoemd wordt als 14-jarige fietser ben je dus van 1925. er is een kans dat deze ‘jongeman’ nog leeft. Mogelijk vindt hij het leuk om nog even van zijn onfortuinlijke buiteling te lezen. Van de ziekenauto geen foto, tenzij hij met de ziekenauto van Van der Vaart werd vervoerd…
Knipsel ui het Utrechts Nieuwsblad 29 april 1939
ONVOORZIENE BUITELING
Vrijdagmiddag geraakte op de Marnixlaan het touw, waarmede een mand op de bagagedrager van een transportrijwiel was gebonden, tusschen het voorwiel, waardoor dit wiel vast liep. Het gevolg was, dat de 14-jarige fietser v.d. B., uit de Fultonstraat, een geheel onvoorziene buiteling maakte. Met een lichte hersenschudding en een pijnlijk linkerbeen is hij door den G.G. en G.D. naar het Stads- en Academisch Ziekenhuis vervoerd.
Na de annexatie werd door de minister een Gemeenschapsraad ingesteld om de belangen voor de inwoners van Zuilen te behartigen. Na tien jaar (frustratie) werd deze gemeenschapsraad opgeheven en kwam er een wijkraad. (maar dat duurde nog minstens tien jaar. Bovendien was die niet voor ‘Zuilen’ maar voor ‘Noordwest’. Een deel van de stad dat zonder rekening te houden met de oorspronkelijke grenzen óók een stuk Zuilen liet vallen). In het Utrechts Nieuwsblad van 28 april 1964 werd het publiek geinformeerd over de op handen zijnde veranderingen:
Zuilen vertrouwt op nieuwe wijkraad
Teleurstelling over verdwijnen van gemeenschapsraad
(Van een onzer verslaggevers)
De stemming bij de leden van de gemeenschapsraad van Zuilen was maandagavond er een van teleurstelling, niet van verbittering. Het zwaard van Damocles dat al lang boven het hoofd van deze raad heeft gehangen is nog vrij onverwacht gevallen. Verschillende leden van de gemeenschapsraad hebben zich over de opheffing uitgesproken en over de mogelijkheid dat er als compensatie een wijkraad zal komen.
De heer R. Lebbink (P.v.d.A.) was van mening dat de gemeenschapsraad altijd een zwakke positie had omdat het accent teveel op de adviserende taak moest worden gelegd, waardoor het werk nooit goed uit de verf was gekomen. Hij hoopte dat in de nieuwe gemeentewet de mogelijkheid zou worden opengelaten dat aan de wijkraden uitvoerende bevoegdheid kan worden gegeven omdat deze wijkraden anders geen sterkere positie zouden krijgen dan de gemeenschapsraad nu heeft gehad.
Het feit dat de gemeenteraden een wijkraad kunnen instellen, doch dat dit niet dwingend zal worden voorgeschreven, vond de heer Lebbink een zwak punt. Positieve punten zag de heer W.J. Vergeer (KVP). Door de gemeenschapsraad is de problematiek betreffende de decentralisatie van de bestuursvorm in de belangstelling gekomen. Deze decentralisatie is volgens de heer Vergeer niet meer tegen te houden.
Voorts heeft de minister besloten dat de gemeenschapsraad niet eerder zal verdwijnen voor de gemeenteraden in de gelegenheid zijn zelf wijkraden in te stellen. De heer Vergeer wilde in dit opzicht geen pré alleen voor Zuilen hebben, doch hoopte dat in de stad Utrecht meerdere wijkraden zouden worden ingesteld, waartoe de gelegenheid in de wet zal worden geschonken. Ook de heer Hammink (Chr. Part.) liet zich in deze geest uit.
Voorzitter C.F. de Wilde had vertrouwen in de gemeenteraden, een standpunt dat door secretaris J.J. Hoeflaken en de heer G. Brands (P.v.d.A.) niet werd gedeeld. We moeten maar rustig afwachten, wat moeten we anders, aldus de heer Hoeflaken. Een missive is door een commissie van de gemeenschapsraad samengesteld, die aan vele instanties is gezonden en waarin onder andere tot uitdrukking is gebracht dat een eventuele wijkraad een ambtelijk apparaat naast zich dient te hebben.
Verkeer
Dr. M. Wilhelmy (P.v.d.A.) kon namens de verkeerscommissie zijn vreugde uitspreken over enkele voorzieningen in Zuilen die het verkeer betreffen. De verkeersaders Omloop, Laan van Chartroise, Van Hoornekade/Ahornstraat, Royaards van der Hamkade, Van Egmontkade, Burgemeester van Tuyllkade, Prins Bernhardlaan en Burgemeester Norbruislaan zullen tot voorrangsweg worden verklaard. Op de Amsterdamsestraatweg komen bij de kruispunten St.-Josephlaan/Marnixlaan, Sweder van Zuylenweg/Julianaparklaan en Muyskenweg/De Lessepsstraat verkeerslichten.
Een gedeelte van de vroegere borstelfabriek aan de Burgemeester Norbruislaan kan niet ter beschikking van jeugdverenigingen worden gesteld. In dit gebouw wordt een centraal magazijn van de B.B. in gericht, waarin voor ongeveer een miljoen gulden aan materiaal zal worden opgeslagen.
Aan het slot van de vergadering kon secretaris Hoeflaken toch nog een verheugende mededeling doen. Binnen afzienbare tijd kan worden begonnen met de bouw van een openbare kleuterschool aan de Dr. Max Euwestraat en van een prot. chr. kleuterschool aan de C. van Maasdijkstraat. Daarop was bij de instelling van de gemeenschapsraad, tien jaar geleden, al aangedrongen.
De in het artikel genoemde heer R. Lebbink. Hij wass óók een van de meer dan 300 Zuilense Nederlands-Indië-gangers.
Elinkwijk werd en wordt door een grote schare supporters op handen gedragen. Ook ruim 50 jaar geleden stak de trainer de loftrompet over de supporters, ‘het publiek’ waar een club niet zonder kan! We lezen erover in het Utrechts Nieuwsblad van 27 april 1967
JOVAN CURCIC VERKLAART:
Elinkwijk-publiek beste
publiek ter wereld
Van Tamelen: Nu pas echt zware duels
UTRECHT — De stemming in het Elinkwijk-kamp is, enkele etmalen voor de derby, enerzijds ontspannen, maar anderzijds toch ook gespannen. Men doet gewoon, zoals altijd. Niet meer trainen dan anders, geen overdreven concentratie, zo min mogelijk over de wedstrijd tegen DOS praten, normaal het patroon afwerken, dat bij andere wedstrijden wordt gevolgd. De spelers proberen te relaxen, waarbij ieder voor zich op zijn eigen wijze naar deze „thriller” toeleeft. Ook buiten de normale speel- en trainingsuren loopt men zo eens bij elkaar langs. Niet om over de komende wedstrijd een babbeltje op te zetten. Nee, er is een stilzwijgende code „om het maar te vergeten”.
Geen speciale voorbereiding
Zo troffen wij ten huize van aanvoerder Jan van Tamelen in de Swammerdamstraat enkele Elinkwijkers aan, toen wij de 24-jarige, stoïcijns rustige aanvoerder van de blauw-witten thuis toch enige uitspraken wilden ontlokken. Op Jans kamer waren goalie Jovan Curcic en de linkervleugel, Leo v.d. Merkt en Dick Tennissen, in een onderhoudend gesprekje gewikkeld, waarbij Jovan in vloeiend Duits nog eens terugblikte op de tijd, dat hij in Belgrado bij Partizan tussen de palen moest voor de allesoverheersende derby tegen „doodsvijand” Rode Ster. De twee grootmachten van het Joegoslavische voetbal.
Teunissen, Leen van der Merkt, Jovan Curcic en Jan van Tamelen tijdens het praatavondje bij Van Tamelen thuis in de Swammerdamstraat.
„Driemaal heb ik meegedaan. Tweemaal wonnen we met 2-0 en eenmaal ging de winst naar Rode Ster met 1-0. Bij die wedstrijden zijn altijd zeventig à tachtigduizend toeschouwers. Een week lang praat men er vooraf ieder vrij momentje over. En dagen erna nog. Voor de wedstrijd zit het verkeer in heel Belgrado reeds uren van te voren vast, zodat de meesten maar lopend gaan”.
De jonge Elinkwijkers hingen aan Jovan’s lippen, want met rappe tong en de bekende zuid-Europese gesticulerende bewegingen verzorgde hij een uitgebreid beeldverslag over „voetbal bij de Yugo’s”. Toen wij even de gelegenheid kregen, wilden we hem graag een prognose ontfutselen over de wedstrijd tegen DOS. Diplomatiek hield hij zich op de vlakte onder het motto „met voetbal kan het altijd twee kanten uit”. Hij heeft DOS indertijd met 3-0 van Elinkwijk zien winnen. Bepaald ondersteboven was hij niet van het door DOS vertoonde spel. „Wery zeer gute fuszballer. Elinkwijk ongelukkig gespielt. Zwei doelpunten in eerste tien minuten bezorgden nekslag. Elinkwijk slechte tactiek en te veel in offensief geweest”.
Jovan brabbelde Duits en Nederlands lustig door elkaar. Inmiddels verstaat hij onze taal bijna letter voor letter. Volgens hem zijn angst, nervositeit en geluk vaak alles overheersende factoren. „Nein, ik weet het niet”, besloot hij schouderophalend zijn overigens niets zeggende, voorspelling. Jovan, heel voetbalminnend Utrecht zit te wachten op het antwoord op deze vraag: Blijf jij bij Elinkwijk?
Misschien
Hij moest even denken voordat hij met een omzichtig antwoord voor de dag kwam. „Dat hangt van allerlei factoren af. Ik wil carrière maken als doelman. Er zijn veel problemen. De financiën, blijft Elinkwijk in de eredivisie en nog veel meer”. We bleven aandringen op een wat gedetailleerder antwoord. „Laat ik dit zeggen. Als Elinkwijk in de eredivisie blijft dan is het voor 80 pct. zeker, dat ik blijf”. Dat was tenminste iets.
Ook Jovan’s slotopmerking willen wij u niet onthouden. „Het beste publiek ter wereld bij Elinkwijk”.
Evenals voor Curcic wordt het ook voor de 20-jarige Dick Teunissen, een geboren en getogen Zuilenaar, die van heel jong al reeds het Elinkwijkshirt om de schouders draagt, een debuut tegen stadgenoot DOS. Hij heeft nu elf keer in het eerste gespeeld. De eerste van deze serie werd verloren — met 2-1 in Rotterdam tegen Xerxes — de rest niet meer.
Hij zegt er dit van: „DOS is wel veilig. Ik had toch liever gehad, dat ze maar van Xerxes gewonnen hadden. Er bepaald tegen op zien doe ik niet. Aarts en Okhuijsen zullen wel lastige verdedigers zijn. Ze hebben uiteindelijk een heleboel routine. Mijn directe tegenstander, Hans de Weerd waarschijnlijk, is fel, maar ook nerveus”.
Dick wordt doorlopend aan de wedstrijd herinnerd. Al was het alleen maar om het gezeur om kaartjes, dat hij de hele dag moet horen. „Ik word op m’n werk opgebeld en ook thuis weten ze me te vinden. En ik heb ze helemaal niet”. Wie gaat het winnen, Dick? „Kom zondagmiddag maar naar de kleedkamer om vier uur dan zal ik het vertellen”, adviseert de stevige „kwajongen” ons, die 8 november de wapenrok aan moet trekken.
Leo v.d. Merkt, de benjamin van de ploeg bekent ons, dat hij nog weleens last van wedstrijdzenuwen heeft. „Ja, voor een wedstrijd voel ik me vaak niet lekker. Als we zo’n minuutje of tien hebben gespeeld, ben ik het gelukkig kwijt. Vooral, zoals in Tilburg, toen ik ’n doelpunt in de eerste minuten wist te maken”. Ook hem weten ze overal te vinden voor kaartjes. „Laten de mensen het toch alsjeblieft achterwege laten, ik kan ze echt niet helpen”. Hij is het met z’n „vleugelmaat” eens, dat DOS toch wel veilig is. „Vier punten voor op Telstar met nog drie wedstrijden. Nee, dan zou er wel een wonder moeten gebeuren. Het wordt voor hem de derde wedstrijd tegen DOS. De eerste twee verloren we. Misschien wordt driemaal scheepsrecht.”
Aanvoerder
Gastheer Jan van Tamelen was het vlugste klaar met zijn mening. „Ik zeg niks”. Nou viel dat mee, want Jan zei daarna heel zinnige dingen, zoals wij dat van hem gewend zijn.
,,Over de uitslag wordt het toch maar gissen, dus daar zeg ik ook echt niets over. Onze positie is inmiddels radicaal gewijzigd. Eerst moesten we een achterstand van acht punten op Telstar goed maken. Te verliezen hadden we daarbij niets meer. Nu staan we een punt voor. Mijns inziens, is het minstens zo moeilijk om nu onze plaats boven Telstar te consolideren. Een voorsprong vasthouden is vaak lastiger dan een achterstand — hoe groot ook — wegwerken. Natuurlijk heb ik volop vertrouwen in ons elftal. De afgelopen maanden is er een geweldige eenheid gegroeid en hebben ze zich zonder uitzondering voor meer dan honderd procent gegeven.
In zelfvertrouwen zullen we beslist niet voor DOS onder doen. Vergeet niet, dat we eigenlijk niets dan degradatiewedstrijden hebben gespeeld in deze competitie. Ongelofelijk zware opgave, die we nog even moeten volhouden. Het is echt niet zo, dat bij ons de indruk heerst, dat we „wel even van DOS zullen winnen”. Integendeel, het gehele elftal weet, dat het weer een heel zware opgave wordt. Maar… voor beide elftallen.
Ik hoop wel, dat het zondag 21 mei allemaal achter de rug is, want ik moet maandag 22 mei voor herhalingsoefeningen onder de wapenen.
Dit bericht over een film van Zuilen heeft u mogelijk al eens eerder gelezen. Toch plaats ik hem nog een keer, in de hoop op succes. Al zeven jaar plaats ik een ‘Oud-Nieuws-bericht’ op Facebook. Dagelijks! Sinds een jaar vanaf onze site en óók op Twitter.
Dit keer gaat het over een bericht dat me erg interesseert: het blijkt dus dat een een film gemaakt is over Zuilen (in 1951) maar hij is niet terug te vinden. En het lijkt me juist zo’n mooi stukje historie. Vandaar dat ik nogmaals het knipsel uit het Utrechts Nieuwsblad van 25 april 1951 plaats en ook mijn oproep herhaal: Wie weet waar deze film is gebleven?
Een film van Zuilen
De Chr. Gem. Zangver. “De Lofstem” is voornemens een filmopname te laten maken van Zuilen. Men wil daardoor een inzicht geven in alles, wat er omgaat in de gemeente, want naast de mooie en interessante plekjes, die men in Zuilen aantreft, wil men ook de talrijke industriën, die er gevestigd zijn, en dan speciaal hun werkzaamheid, op de filmband vastleggen. Naast de historische gebouwen en kleinere bouwwerken, die men er aantreft, zal ook de volle aandacht worden besteedt aan de talrijke winkelbedrijven, en eveneens aan het zeer intense verenigingsleven.
Ook aan de jeugd zal volle aandacht worden geschonken, en getracht zal worden, zoveel mogelijk het dagelijkse verkeer, het dagelijks leven enz. te verfilmen. Zeer binnenkort zal men in Zuilen de klank-opname-wagen in de gemeente zien verschijnen en vrijwel elke inwoner zal aan de opname kunnen medewerken.
Het verzorgen van het gebit stond nog maar in de kinderschoenen. Je tanden poetsen met de enige tandenborstel in huis (waar soms ook nog maar nauwelijks haar op zat) kwam voor. Ter verbetering van de mondhygiëne werd een promotie gehouden en het Utrechts Nieuwsblad schreef hierover op 24 april 1961:
DE 11-JARIGE INEKE van de Wal, Herm. Elconiusstraat 72 in Utrecht, was zaterdagmiddag één van de prijswinnaresjes van de jubileum kleur- en tekenwedstrijd van het Ivoren Kruis, de Nederlandse vereniging voor mond- en tandhygiëne die ter gelegenheid van het gouden jubileum in november vorig jaar uitgeschreven werd. In het kader van de schooltandverzorging, na de regionale en plaatselijke diensten daarvan, vielen er ruim 25.000 inzendingen te beoordelen van over het gehele land. Voorzitter H.C. Kranenburg van het Ivoren Kruis overhandigde Ina van de Wal — het enige winnaresje uit Utrecht — een prachtig fototoestel, dat een tweede prijs vormde.
Dat is wel heel erg jong om van het rechte pad (of de rechte Marnixlaan) af te raken. Ook al in 1958, anders zou de redactie van De Telegraaf er geen aandacht aan schenken in de uitgave van 22 april.
Bankbiljetten-mysterie opgelost
ELFJARIGE BENDELEIDER LEEGDE WINKELLADEN
Utrechtse diefjes verstopten buit
(Van onze correspondent)
Het raadsel van de bankbiljetten, die enkele weken geleden in Utrecht werden gevonden, is waarschijnlijk opgelost door de ontmaskering van drie jonge knapen, die er hun werk van maakten winkelladen te legen. De f 95, die op een terrein aan de Van Hoonekade werd gevonden, was daar door de jongens verstopt uit angst voor ontdekking.
De bende viel door de mand, toen de aanvoerder, de 11-jarige scholier R.V., door een winkelier aan de Marnixlaan in zijn kraag werd gepakt. Deze winkelier miste vaak geld uit de toonbanklade (samen f 200) en hij vatte verdenking op tegen R.V.. die wel eens in de winkel kwam. Zaterdag betrapte de winkelier de knaap, toen hij ongemerkt de winkel betrad en zijn hand naar de lade uitstak.
De scholier bekende onmiddellijk. Zijn makkers, de 15-jarige H.M.H. V. en J.A.V. V. stonden steeds op de uitkijk en mochten daarvoor in de buit meedelen.
Het artikel geeft niet aan om welke winkel op de Marnixlaan het gaat. De fotograaf heeft nogal lopen zoeken,, maar hij kwam er ook niet uit. Hij ‘dacht’ deze, maar weet het dus niet zeker…
Straatmaken is een vak, een zwaar beroep met sjouwen van stenen enz. Over de opleiding in 1965 schreef het Utrechts Nieuwsblad op 21 april:
Een straat maken is niet gemakkelijk
Wedstrijd in Utrecht
(Van een onzer verslaggeefsters)
Stratenmaken is moeilijker dan het lijkt, hebben vandaag een stel jongens uit de Utrechtse wijk Zuilen ontdekt. Zij waren deelnemers aan de straatmaakwedstrijd, die de Stichting Bevordering Wegenbouw in samenwerking met de Nederlandse baksteenindustrie en de Utrechtse dienst voor openbare werken op het grasveldje tussen de Van Egmontkade en de Van Hoornekade organiseerde.
Het is de eerste keer dat iets dergelijks in Utrecht wordt gehouden. Dinsdag sloeg het wedstrijdcomité voor het eerst zijn tenten op in Tilburg, donderdag is Rosmalen aan de beurt, vrijdag komt men in Hilversum.
Het doel van deze wedstrijd is propaganda te maken voor de opleiding die via de afdeling bestrating van de dienst voor openbare werken in het leerlingstelsel mogelijk is. De jongens die deze opleiding volgen krijgen vier dagen per week een praktische opleiding in de dienst, en een dag op een technische school het theoretisch onderricht.
Geringe aanmelding
Dat voor de eerste keer ook Utrecht in deze propaganda wordt betrokken houdt verband met de geringe aanmelding van nieuwe leerlingen voor deze opleiding in dit cursusjaar. Hoewel de afgelopen tien jaar geen reden tot klagen gaven, meldden zich voor de cursus ’64-’65 slechts drie leerlingen aan, terwijl er plaatsingsmogelijkheid voor tien bestond.
Het is niet zo, dat de jongens, die vandaag het straatmaken ‘onder de knie’ hebben gekregen, allemaal adspirant-leerlingen zijn. Het enige doel is de confrontatie met een opleidingsmogelijkheid.
Het ging er bij de wedstrijd die onder het beschuttend zeildoek van een grote tent werd gehouden, in de eerste plaats om dat het stukje van een vierkante meter netjes met bakstenen werd gevuld. De snelheid waarmee dat ging, kwam pas in de tweede plaats.
Niet zo erg moeilijk vond de 13-jarige Theo Matu het straatmaken. Compleet met echte kniebeschermers hanteerde hij de hamer om de stenen in het rulle zand aan te tikken. Af en toe waren er wel eens problemen, maar dan was er altijd wel iemand, die een handje wilde helpen.
Naar aanleiding van zijn 40-jarig jubileum als predikant hield Dominee Koolhaas in Zuilen een gedachtenispredikatie. Het Utrechts Nieuwsblad van 20 april 1942 schonk hier aandacht aan.
Gedachtenispredikatie Ds. B.C. Koolhaas
Zondagmorgen heeft Ds. B.C. K o o l h a a s, emeritus predikant der Ned. Hervormde Gemeente alhier, in de kerk van wijk XIV aan den Amsterdamschen Straatweg, een gedachtenispredikatie gehouden in verband met zijn veertig jarig ambtsjubileum.
Voor ds. Koolhaas, die eenige jaren geleden om gezondheidsredenen emiraat moest aanvragen en zijn geliefde wijkwerk rondom de Oranjekerk moest neerleggen, was het een bijzondere ure, nu hij na langdurige scheiding weer eens voor zijn gemeente mocht optreden en dat ter herdenking van zijn 40-jarig jubileum.
De kerk was overvol, toen de grijze jubilaris werd binnengeleid door den tegenwoordigen wijkpredikant ds. J.R. W o l f e n s b e r g e r en ouderling L o d d e r.
In zijn voorrede wees ds. Koolhaas erop dat in deze dagen van gedenken zijn gedachten in de eerste plaats uitgingen naar deze wijk. Spr. zag terug naar het begin van zijn loopbaan, zijn arbeid in Genderen en later in Zuidland.
Toen kwam spr. naar Utrecht. Wat is er sinds November 1919 in dit stadsdeel veel veranderd. Rijk gezegende jaren – aldus ds. Koolhaas – heb ik hier mogen meemaken. Ik denk aan onzen arbeid toen er nog geen kerk was. Met dankbaarheid herinnerde spr. aan het feit dat het Diaken S m i t s was, die toen een deel van zijn woning afstond om den wijkpredikant gelegenheid te geven spreekuur te houden.
De Stadszending verleende gastvrijheid in haar gebouw aan de Vultostraat en 12 November 1922 riepen wij “Rehoboth”, want het hulpkerkje werd in gebruik genomen.
30 Juni 1925 vond de overgang naar deze grote kerk plaats. Spr. moest op doktersadvies thans alle emotie vermijden, maar hij was geneigd om in dit gedenkwaardige uur uitvoerig stil te staan bij den tijd hier als wijkpredikant doorgebracht. Namen als die van broeder Kordes, mevr. Bokhorst, Vrouwe, Hove e.a. kwamen bij spr. op. Allen wilde spr. gedenken, die inmiddels het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben.
Dank bracht spr. ook aan zijn vrouw voor al haar steun.
De gemeente had geen ander recht dan dat ik haar bracht wat zij noodig had: Christus. Na veertig jaar wil spr. ditzelfde Evangelie brengen. Daarom had Ds. Koolhaas als tekst voor zijn predikatie gekozen: Hebreën 13 : 8 “Christus is gisteren en heden dezelfde en in der eeuwigheid”.
Toen ds. Koolhaas zijn prediking beëindigd had, beklom ds. J.R. W o l f e n s b e r g e r den kansel, die namens de voorzitter van den Kerkeraad, Ds. Smit, namens ouderling Lodder, en de gansche gemeente den jubileerenden emeritus predikant toesprak.
Wij genieten nog heden ten dagen de resultaten van uw arbeid in deze wijk, zoo zeide spr. Het is een geweldigen arbeid geweest. Geweldig was ook Gods goedertierenheid, geweldig is ook deze dienst.
Staande zong de gemeente “Halleluja, eeuwig dank en eere”. (met een op Ds. en Mevr. Koolhaas toepasselijke wijziging in den vijfde en zesden regel).
De plechtige en door haar verdere verloop, ontroerende dienst werd besloten met het zingen van het Lutherlied “Houdt Christus Zijne Kerk in stand, zoo mag de hel vrij woeden!”.
De Oranjekerk bezweek ook onder de slopershamer. De toren bleef tot nu toe wél gespaard.
Een echte lijn voor personenauto’s is bij Werkspoor nooit van start gegaan. Wel heeft de fabriek in de loop der jaren verschillende vrachtauto’s en bussen. Over een studie voor ‘automobielfabricage’ scheef Het Vaderland op 19 april 1929:
Studiecommissie voor Ned. Automobielfabricage
De Studiecommissie voor een Nederlandsche Automobielfabricage werd Woensdag door den voorzitter der K.N.A.C. geïnstalleerd, waarna zij met haar werkzaamheden een aanvang maakte.
In die commissie hebben zitting de heeren: ir. E.L.C. Schiff, voorzitter der K.N.A.C., voorzitter, ir. J. van Dusseldorp, voorzitter van de Ver. Nederlandsch Fabrikaat, F.H. Fentener van Vlissingen, directeur van de Steenkolen Handelsvereeniging, prof. ir. F. Franco, directeur van Werkspoor te Amsterdam, prof. P. Meyer, hoogleeraar te Delft, jhr. F. Teding van Berkhout Jr., hoofdbestuurslid van de Ned. Mij. van Nijverheid en Handel, terwijl tot secretaris van de commissie is aangewezen mr. C.P. de Vries te ’s-Gravenhage.
Foto uit 1949, een ‘serie’ tankauto’s die Werkspoor bouwde voor de oliemaatschappij Standard.
In 1949 werd in Zuilen het Verzetsmonument onthuld. In een krant lezen we hierover:
‘Zuilen eert zijn verzetshelden
… Het ontwerp voor het monument is gemaakt door de Zuilense gemeentearchitect W.C. van Hoorn, in samenwerking met de Utrechtse beeldhouwer Joh. Uiterwaal, die ook het beeldhouwwerk verzorgde. Het is opgetrokken op een gazon aan de Pr. Bernhardkade, in het verlengde van de J.M. de Muinck Keizerkade. Het heeft een breedte van 16½ meter, in het midden verheft zich een zuil van ongeveer 9M. hoog, waarop een van corsonit chroomnikkelstaal vervaardigde kelk is geplaatst, wegende ong. 250 K.G. Deze is vervaardigd bij de Demka[1], terwijl er een gasleiding heen is gelegd door de fa. Sybranda. Daardoor zal het mogelijk zijn, straks de vlam der vrijheid te ontsteken. In het voetstuk van deze zuil is het wapen van Zuilen aangebracht…
…op het platvorm worden twee meer dan levensgrote beelden geplaatst, vervaardigd door de Utr. beeldhouwer Joh. Uiterwaal. Het ene symboliseert de noodzaak van weerbaarheid, waakzaamheid, paraatheid enz., het andere van herdenking, piëteit, waardering en dankbaarheid. De beelden zijn gehouwen uit Euvillesteen, een soort Franse kalksteen, en maken een enorme indruk…
[1] De compositie van deze speciale staalsoort werd bij Demka ontwikkeld onder toeziend oog van professor Zuithoff, de man die ook het gieten van de stalen luidklok, die Demka aan enige kerken in de regio schonk, begeleidde.’
Omdat de J.M. de Muinck Keizerlaan een verbindingsweg naar Overvecht werd, moest het Verzetsmonument vanuit de middenberm van die laan verplaatst worden. Het kreeg een nieuwe plek in het plantsoen dat werd omgedoopt tot ‘Hennie Knipschildplantsoen’.
Maar in het Utrechts Nieuwsblad van 18 april 1963 lezen we over verminking van het monument.
HET Verzetsmonument in de Prins Bernhardlaan te Utrecht is sinds woensdagavond verminkt. Door onbekende oorzaak is de rechter hand van de vrouwenfiguur afgebroken. Voorlopig zit er nu een nieuwe hand aan, die echter nog op de juiste manier bevestigd moet worden.
