Dit seniorencomplex is gebouwd op de meest prominente locatie van de As van Berlage. Die heeft 60 jaar liggen wachten op een passende architectonische invulling. Helaas: toen architect Georg Thie in de jaren 80 aan de slag mocht werd een hoogte van meer dan zes lagen verboden. Ook de weinig subtiele detaillering door het beperkte budget voor sociale woningbouw hielp niet. Daar staat tegenover dat veel huurders een uitzicht hebben om je vingers bij af te likken.
Anders dan bij Plan Zuid in Amsterdam had Berlage in het Uitbreidingsplan 1920 geen aanwijzingen voor hoogte en architectuur opgenomen. Hij vond dat logischerwijs zouden voortvloeien uit het stratenpatroon, de breedte van straten e.d. Niet dus. Vergelijk het beeld in Utrecht eens met de vrijheidslaan/Victorieplein in Amsterdam-Zuid, waar de “wolkenkrabber” (zo noemden ze dat toen; het ontwerp was van de bekende architect J.F.Staal, inmiddels is het een rijksmonument) een stuk meer indruk maakt dan de Sweser Engh. Maar daar woonden dan ook –in tegenstelling tot de Sweser Engh- die bij de oplevering in 1932 f50 huur per week konden betalen, tien keer zoveel als in die tijd een huurhuis van een bouwvereniging kostte.
Verdiepingplattegrond van Sweser Engh, met een mix van 65% driekamer- en 35% tweekamerwoningen.
Ultimo 2022 is het complex nog volledig sociale huur.
Dat er op deze plek sociale huurwoningen gebouwd zijn was trouwens nog een dubbeltje op zijn kant. In 1970 maakte bureau Wissing een schetsplan voor de gemeente om op deze plek een sporthal en benzinepomp te bouwen. Die sporthal landde uiteindelijk aan de Prins Bernhardlaan, waarna K77 alsnog de Rode Driehoek kon voltooien.
Welke woningen horen bij dit project:
Barthold Entesstraat 12-230
