ZUILEN, 8 September. Door buitengewoon prachtig weer begunstigd hadden heden de aangekondigde feestelijkheden plaats, op een ingericht, met vlaggen rijk feestelijk getooid terrein, in de onmiddellijke nabijheid van het dorp.
Om één uur begonnen de volksspelen die bestonden uit: mastklimmen, boegsprietloopen, tonkruipen, tonsteken met paard en wagen, zakloopen, hardloopen en stroophappen.
De prijzen, door het groote aantal deelnemers hardnekkig betwist, werden meerendeels zuur genoeg verdiend.
De muziek onderhield onder het talrijk publiek eene opgewekte stemming.
En hiermede zou van de volksspelen genoeg zijn gezegd als Toon er niet geweest was. Toon immer en altijd “de koning” van Zuilens feesten! En vraagt nu iemand die Zuilen niet precies kent, als Zuilen aan ’t feesten is, wie is Toon? dan zal ik hem u voorstellen: als een man van 74 jaar oud, de broer van zijn zuster Bet, beweert zij zelden wat, hij vindt alles goed, hij neemt alles aan, en hij doet als er volksspelen zijn met alles mede.
En heden heeft hij het weer getoond “de meester” te zijn op dat gebied. Eerst haalde hij uit een tien meter hoogen mast een kaas, of juister gezegd, kwam de kaas uit de mast op hem aanrollen, toen hij zich gereed maakte om voor den 2den maal met behulp van ontelbare handen en een ladder de mast te omarmen.
Ten tweede deed hij, bij het tonsteken ieder verbaasd staan hoe hij met groote edelmoedigheid (sommigen noemden dit domheid) de inhoud van het watertonnetje in plaats van aan zichzelf, aan zijn koetsier gunde, en toen tenslotte door het record van de stroophappers óók werd geslagen (want niemand had zo’n stroopgezicht) kende de geestdrift geen perken en werd ter zijner eere het Wien Nêerlandsch bloed gezongen. Zoolang dan ook het geslacht dat Toon met zijn stroopgezicht zag rondwandelen zal leven, zal dit hun bijblijven en de zwaarmoedigsten onder hen, zullen zich zeker hebben afgevraagd, wat moet dat worden als Toon weg is? want Toon is oud… én Zuilen – en een feest en geen Toon!! ’t is ondenkbaar.
’s Avonds was in de sierlijk verlichte tent muziek, dat zich om half negen stelde aan het hoofd van een menschenmassa, voorzien van lampions. Na een wandeling door het hier en daar versierde en geïllimuneerde dorp kwam de optocht tegen negen uur ter plaatse waar het vuurwerk werd afgestoken. Dit vuurwerk, geleverd door den heer van Baren uit Utrecht, dat met veel effectberekening aan de overzijde der Vecht zeer gunstig was opgesteld, overtrof ver de stoutste verwachtingen en werd ten zeerste geprezen.
Daarna gingen allen uitrusten. De feestberedderaars, hun helpers en adviseurs hebben aanspraak op den dank van de feestgangers.
