In de Sweder van Zuylenweg zat kapper Knoop. Op verzoek van burgemeester Norbruis heeft de heer Knoop een paar onderduikers in huis genomen. Nou ja, ‘in huis’, de mensen werden ‘ondergebracht’ in de kelder van de woning. Waarschijnlijk kregen enige NSB’ers dit in de gaten: zij verschenen op een avond en gooiden een paar ruiten in. Daarop kwam overbuurman de Graaf naar buiten met een bijl, heeft het tuig verdreven en de heer Knoop ontzet. Enige tijd later werd er een inval gedaan door de Duitsers. De heer Knoop kon zich zo gauw niet meer goed verstoppen en kroop op de kinderslaapkamer in een kast die achter het wiegje was waarin de jongste telg van de familie Knoop lag te slapen. Natuurlijk werd ook die kamer doorzocht. De soldaat die de kamer doorzocht, heeft zich nadrukkelijk afzijdig gehouden: hij boog zich over de wieg en vertelde dat hij thuis ook zo’n klein hummeltje had. Toen even later zijn collegae vroegen of hij nog wat gevonden had, antwoordde hij ontkennend. ‘En hij heeft helemaal niet in de kast gekeken!’ is nog steeds de verbaasde reactie van een van de kinderen Knoop.
Een inwoner van Zuilen weet ook nog van een ‘code’ die kapper Knoop gebruikte. ‘Mijn vader wilde altijd dat mijn haar heel kort geknipt werd. Zo kort dat ik op de lagere school ‘‘de kale’’ werd genoemd. Kapper Knoop woonde halverwege de Sweder van Zuylenweg. De eerste jaren ging ik daar onder geleide heen en ik was een moeilijk geval voor de kapper; ik verzette me met alle macht tegen de vernedering van het geknipt worden. Later wilde ik niet naar de kapper gaan omdat z’n knecht me steeds plaagde.
In de oorlog was de kapsalon een sociaal centrum waar nieuwtjes over het verloop van de oorlog werden uitgewisseld. De informatiestroom werd uiteraard wat geremd als men niet wist of er soms een NSB’er onder de klanten zat te wachten. Die ‘‘foute’’ lieden moesten natuurlijk ook geknipt worden. Knoop had een systeem bedacht waarbij hij met de stand van een spiegel in de kapsalon aangaf dat er iemand zat die niet te vertrouwen was. Dan kon er niet vrijuit gepraat worden over de bezetters en de bezetting en de stand van zaken in de oorlog.’
